Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Ο ναυαγός

Ταξίδεψα όσο βαθύτερα μπορούσα μεσ' στις μέρες
είδα γαλέρες, ψετοπαντιέρες
και καπετάνιους που κερδίζουν τη ζωή τους με φοβέρες
λέρες,
και τώρα ξέμεινα, εδώ που στέκονται αιώνια ακίνητες οι μέρες.....

Είχα ξεχάσει πια ότι έψαχνα να βρω κάποια πατρίδα
ώσπου σε είδα
σαν να μην είχες δει ποτέ σου ναυαγό

Εγώ ήθελα απλώς να πιω λίγο νερό μα εσύ διψούσες
για τον απέραντο βαθύ ωκεανό
όλο ρωτούσες
αν πέρασα απ' την ήπειρο των Μάγων
αν ξέρω να διαβάζω τον καιρό

Λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου πριν να παραδοθώ
σε ρώτησα ποιοι μένουνε εδώ
κι εσύ μου απάντησες μέσα από τον καπνό
κοιμήσου τώρα έχουμε καιρό
Εδώ είναι το νησί των λωτοφάγων

Σ' ένα δωμάτιο με νεράιδες κάτι χρώματα
μέσα από σήραγγες περνάγαμε και βγαίναμε
σ' ένα υπόγειο ωκεανό
σε μια βάρκα οι ψυχές αλλού τα σώματα
κι ένα βαρκάρη που όλο βιάζεται
Θεέ τι να πω
Αφήστε με ακόμα λίγο εδώ παρακαλώ
Εκατομμύρια σταλακτίτες σ' ουρανό χρυσή βροχή
και σταλαγμίτες κατ' εικόνα ομοιώματα πλανήτης Γη

Είχα ξεχάσει πια τι έψαχνα να βρω

Αυτή είναι η γη των λωτοφάγων

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Ξύλινα Σπαθιά

Επειδή τωρά στην Κύπρο εν βρίσκω ώρα να κάτσω να γράψω στο blog, απλά παραθέτω τους στίχους του τραγουδιού που εκόλλησα μαζί του τις τελευταίες μέρες και ακούω συνέχεια. Φαίνεται τζιαι εγώ κάπου εναυάγησα τζιαι εξίασα τι ψάχνω.

Τι ωραίο πράμα να βρέχει τζιαι να οδηγάς μόνος σου ακούοντας μουσική, έννεν?

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

"Τέλεια"

Το τέλειο εν υπάρχει, γι΄αυτό άλλωστε και ο τίτλος είναι σε εισαγωγικά. Άμα εννά κάτσεις να περιμένεις το «τέλειο» ή μόνος σου εννά μείνεις, ή εννά πάθεις όπως το Φίλτατο που επροσωποποίεισαι το «τέλειο» που είχε στο μυαλό του. Το θέμα είναι να έβρεις κάτι που να έχει όσο πιο πολλά χαρακτηριστικά γίνεται που το πρότυπο που έχεις δημιουργήσει. Γι’ αυτό είπα να κάτσω να γράψω κάτω μερικά που έχω εγώ στο μυαλό μου, τι θα ήθελα να έβρω. Εννοείται φυσικα ότι τίποτε εν είναι απόλυτο και τίποτε απαραίτητο.

Έχουμε και λέμε:

Να μεν πίνει τσιγάρο. Επειδή εγώ εν καπνίζω, ενοχλεί με τζίνη η τσιγαρίλα αμα φιλώ τον άλλο.

Να έχουμε κοινά μουσικά ακούσματα. Να μπορούμε να πάμε μαζί σε συναυλίες, σε μουσικές σκηνές( στους Βατράχους* ας πούμε!) ή απλά να κάτσουμε σπίτι να ακούμε μουσική πίνοντας κρασί(έτυχε μου να μεθύσω μόνος μου σπίτι βλέποντας «Στην υγειά μας». Τραγικό?). Σημαντικό να μεν θέλει κάθε εφτομά να πιέννει μπουζούκια, άτε μια φορά στο κάθε τόσο ντάξει.

Να με παρασύρει να δκιαβάζω!(γίνεται?)

Να βαρκέται τζιαι τζιείνη όπως εμένα, που κατα διαστήματα το μόνο που κάμνω είναι να σηκώνουμαι που το κρεβάτι τζιαι να κάθουμαι στην καρέκλα του computer και το αντίθετο, κάμνοντας απλώς τα απαραίτητα(κυρίως φαί). Αν βρίσκει στενόχωρη την καρέκλα μπρούμε να περιοριζούμαστε στο κρεβάτι, εγώ δέχουμαι. Γενικά εν είμαι ο τύπος που κυκλοφορά καθημερινά για καφέ. Άμα είμαι στην Αθήνα αρέσκει μου πολλά να μεινίσκω σπίτι μου στην ησυχία μου.

Πάω συχνά σινεμά, άρα αμα της αρέσκει μόνο καλό θα είναι.

Που εξωτερική εμφάνιση τι να πω? Θα έλεγα ευπαρουσίαστη. Δεν περιμένω να παντρευτώ τη Ζυγούλη, εξάλλου εγώ δεν είμαι ο Σάκης. Λαλούν μου ότι έχω μια τάση προς τις “ανορεξικές”. Ίσως. Έχω και μια τάση προς τις μελαχρινές νομίζω. Ίσως στο υποσυνείδητο μου ναν συνδιασμένο το ξανθό με τις bimbo. Αρέσκουν μου πολλά τζίνες που έχουν άποψη στο ντύσιμο και εν φορούν απλά οτι μάρκα κυκλοφορεί αντιγράφοντας η μια την άλλη.

Να υπάρχει ένα Α΄ νοητικό επίπεδο τζιαι ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας, να μεν χανούμαστε στη μετάφραση.

Να προτιμά ας πούμε να πάμε μια νύχτα να κάτσουμε στο Λυκαβητό παρά σε ένα café της Ζωγράφου.

Να εν τζιε λλίο νοικοτζυρά. Να μαιρεύκω αρέσκει μου τζιαι γενικά με το φαί εν έχω πρόβλημα. Που τζιαμέ τζιαι τζί όμως χρειάζουμαι λλίν βοήθεια.

Να μεν είναι πολλά ζηλιάρα. Ένας που τους δυο σε μια σχέση αρκεί. Αν και νομίζω οτι έχω να επιδείξω σαφή σημάδια βελτίωσης στο συγκεκριμένο τομέα.

Να μ΄αγκαλιάζει, να την αισθάνομαι και αν δει να χάνομαι να μ΄ανεβάζει, να με ησυχάζει και να με νοιάζεται, να με χρειάζεται όπως και ‘γω(κλεμένο και ολίγον τι κακοποιημένο).

Οι ενδιαφερόμενες μπορούν να στείλουν αιτήσεις μέχρι και την επόμενη εβδομάδα. Θα εξεταστεί η κάθε περίπτωση ξεχωριστά και θα ενημερωθείτε σύντομα για το αν μας ενδιαφέρει η περίπτωση σας. Όσες έχουν στο μυαλό τους να βάλουν μέσο να μεν μπουν στο κόπο, είμαι αδέκαστος! Αν καμιά έχει ωραία μάτια, θεωρείται extra προσόν και λαμβάνεται σοβαρά υπ΄ οψιν.

Οι εν περιμένω να έβρω τον έρωτα της ζωής μου που το internet! Απλά κουβέντα να γίνεται.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Σκέψεις...

Μια συζήτηση που είχα πριν έβαλεν με σε σκέψεις. Σκέψεις για το αν στην προσπάθεια μου να τα ζήσω ούλλα στη ζωή μου, βιάζουμαι τόσο πολλά, που χάννεται η προσοχή μου που πράματα που εν θα έπρεπε, πράματα που εννά έπρεπε προχωρούν μαζί μου τζιαι οι να μεινίσκουν πίσω μου...

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

Χαίρω πολύ, thing!

Που μιτσής, πάντα ήθελα να αποκτήσω μακριά μαλλιά. Είχα το απωθημένο τζιαι έγινε πιο έντονο στο στρατό, που με εκούραζεν αφάνταστα η νοοτροπία του κουρεμένος-ξιουρισμένος-συσταρισμένος. Έτσι προς την απόλυση άρκεψα να καλλιεργώ το μαλλί μου.

Η τρίχα μου όμως εν λλίον άτσαλη, χοντρή και ολίγον σγουρή. Όσο εμεγάλωνε το μαλλί μου, εφούντωνε προς όλες τις κατευθύνσεις μιας και δεν επροσπάθουν καν να το χτενίσω. Πάντα εβαρκούμουν να χτενίζουμαι, εβαρκούμουν τα τζέλια, τα τζιερκά και τις λοιπές μαλακίες που κυκλοφορούν τζιαι γι΄αυτό τωρά καταβρίσκω την που το μόνο που χρειάζεται είναι να τα πιάνω κότσο.

Έφτασεν λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και εγκαταστάθηκα στην Αθήνα ως φοιτητής. Εκτός που την δική μου παρέα άρκεψα να κυκλοφορώ τζιαι με την παρέα του αρφού μου. Κάποιος που τζείνους άρκεψεν να με λαλεί «το πράμα με τα μαλλιά». Χαρακτηριστικό περαστικό, μια μέρα στέλλει του μύνημα: «re popse ela poda na doume ti mappa.. fere tzie to prama mazi sou..». Να το δει τζιαι κανένας δηλαδή να μας παρεξηγήσει. Άρχισε έτσι σιγά σιγά να κυκλοφορεί «το πράμα». Στο τριήμερο που εκλείσαμε για το Πολυτεχνείο, plus το σαββατοκυρίακο, επήαμε 5ήμερο ταξίδι στο Βερολίνο(μερικές φορές διερωτούμαι τι σκατά φοιτητής του πολυτεχνείου είμαι χωρίς να έχω περάσει ποτέ τις 17 του Νιόβρη στην Αθήνα). Εκεί κυκλοφόρησε και η ξενόγλωσση version, το «thing», το οποίο τζιαι τελικά εκολλήσαν μου. Αρέσκει μου όμως τζιαι που τότε χρησιμοποιώ το τζιαι ο ίδιος.

I’m the thing and proud of it!

Κάτι άσχετο, αλλά οφείλω να το αναφέρω. Την Παρασκευή επήα στο Μητροπάνο. Ο άνθρωπος είναι συγκλονιστικός!! Νομίζω τούτος εν ο πιο αντιπροσωπευτικός χαρακτηρισμός. Ντάξει είδα τον ξανά στην συναυλία για τα δέντρα τον περασμένο Σεπτέμβρη, αλλά 3 τραούδκια που είπεν απλά ανόιξαν μου την όρεξη. Είναι τεράστια φωνή! Γενικά το πρόγραμμα ήταν ωραίο, εκτός που τον Λιδάκη που εμένα προσωπικά εκούρασεν με λλίο. Τούτα φυσικά εν γούστα. Συστήνω το πάντως ανεπιφύλακτα!

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Εξιδανίκευση: Η μετατροπή του πραγματικού σε ιδανικό. Η ιστορία του Φίλτατου και της Τέλειας

Ο συμφοιτητής μου ο Φίλτατος είναι ερωτευμένος, μεγάλο φάτσιμα! Ξέρει τα πάντα γι’ αυτήν (πολλά πιθανό ακόμα τζιε τι έφαεν εψές), την θεωρεί ως την ΤΕΛΕΙΑ* για τζιείνον, έχει γράψει για τζιείνην ήδη μιαν ποιητική συλλογή και πιστεύκει ότι είναι ο έρωτας της ζωής του. Θα διερωτάστε που είναι το παράξενο!

Το παράξενο, λοιπόν, είναι ότι ενώ η ιστορία αυτή μετρά πλέον ενα χρόνο, το μόνο που κάμνει ο Φίλτατος, είναι να επιδιώκει «τυχαίες» συναντήσεις μαζί της, κατά τις οποίες όμως, απλά τη βλέπει και προσπερνά.

Ντάξει, ούτε εγώ είμαι ο πιο τολμηρός άντρας, τζι’ επέρασα τζι’ εγώ μια φάση που ήμουν ερωτευμένος με την Μιλησία, που αν και συμφοιτήτρια, εν εκατάφερα να την γνωρίσω ποτέ και δεν έγινε τίποτε παραπάνω μεταξύ μας από 2-3 πεταχτές κουβέντες για ένα εργαστήριο, χωρίς καν να ανταλλάξουμε ονόματα! Εγώ όμως, ήμουν συνειδητοποιημένος. Έξερα ότι ήμουν ερωτευμένος απλά με την εικόνα της και ήμουν ικανοποιημένος με το να κάθουμαι να τη βλέπω όπως το μαννό μες το αμφιθέατρο και να χάνουμαι με κάθε ευκαιρία μες τα υπέροχα γαλαζοπρασινογκριζοκάτι μάτια της. Έχω τζι΄ εγώ τις ανωμαλίες μου, δεν λέω, αλλά δαμέ εξέφυγε το πράμα.

Μιλούμε, ξέρει τα πάντα για τζιείνη και υπογράφει και για την ακεραιότητα του χαρακτήρα της, χωρίς να της έχει μιλήσει μια φορά! Διερωτούμαι και εγώ τι σκατά συμβαίνει και ενώ πελλανίσκει μας καθημερινώς, δεν προσπαθεί να την προσεγγίσει με τα τόσα σενάρια που του επροτείναμε κατά καιρούς ή όπως αλλιώς θέλει. Τόσο πολλά μας πελλανίσκει, που με οδήγησε σε σκέψεις και γι΄ αυτό του αφιερώνω το πρώτο μου post.

Κατέληξα, λοιπόν, σε κάποια ενδεχόμενα, αφού απέκλεισα το ότι ίσως να είναι ερμαφρόδιτος και να τη χρησιμοποιεί για ξεκάρφωμα. Το πρώτο είναι αυτό που φοβούνται όλοι, την απόρριψη. Ντάξει ο καθένας βλέπει το διαφορετικά, το θέμα όμως είναι ότι όσο το καθυστερείς, τόσο παραπάνω κολλάς και τόσο πιο επώδυνη θα είναι η κατάσταση, σε περίπτωση που έρτει η χυλόπιτα. Οπότε, αν είναι να έρτει, ας έρτει να τελειώνουμε! Το άλλο ενδεχόμενο, είναι ο φόβος ότι ίσως να χαλαστεί η εικόνα που ο ίδιος «έχτισε» για τζιείνη. Γιατί εσχηματίσεν μια άποψη για το χαρακτήρα της, για τον εσωτερικό της κόσμο και για το πως συμπεριφέρεται γενικότερα (χωρίς να της έχει μιλήσει ούτε μια φορά, ξαναλέω το!), που μαζί με το ότι είναι ευπαρουσίαστη, κάμνουν σαν σύνολο την Τέλεια του και φαίνεται μου πολλά λογικό να υπάρχει ο φόβος ότι απλά εξιδανίκευσεν την. Σαν να έπιασε δηλαδή την ιδανική γυναίκα που έχει στο μυαλό του και να τη έντυσε με τη μορφή της Τέλειας. Ίσως να είναι αυτό.

Αυτά! Όσο για το * στο ΤΕΛΕΙΑ, είναι όπως άμα εξιάναμε κάτι στην έκθεση στο σχολείο, εβάλλαμε το αστερούι και εγράφαμεν το στο τέλος. Εγώ εν εξίασα, απλά επιφυλάσομαι ότι θα καταπιαστώ με το θέμα ΤΕΛΕΙΑ (όι του Φίλτατου, γενικότερα)σε επόμενο post κάποια στιγμή.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Μείνετε συντονισμένοι. Το thing συντομα κοντά σας!