Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Man with no legs and arms - Inspiring story



Πραγματικά αξίζει να το δείτε...

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Ακόμα μια δύσκολη μέρα για τον φοιτητή

Πλησιάζει περίοδος εξεταστικής(λέμε τώρα) τζιαι εγώ μια που τα ίδια. Τζοιμούμαι πρωί, ξυπνώ νύχτα τζιαι κάμνω οτιδήποτε άλλο εκτός που να δκιαβάζω. Εκτός που εχτές το πρωί που έκατσα να τελιωσω μια αναφορά εργαστηρίου που είχα τζιαι έπιαν με ένα πράμα που ενόμισα ήταν να τα δκιαβάσω ούλλα. Δυστηχώς εν εκράτησε πολύ. Είρτεν τζιαι η ώρα για ύπνο, ήταν 10 το πρωί.
Σήμερα επέστρεψα στη ρουτίνα. Εσηκώστηκα το απόγευμα, έδωκα την παρουσία μου στο msn, εδκιάβασα τα αθλητικά, έφαα, είδα αλλό λλία επεισόδια Αίγια Fuxia, επήα μετά στον Τσιτσιμπίρδη ήπια κανένα κρασούι τζιαι μετά πάλε σπίτι τζιαι ετέλιωσα τα επεισόδια της Αίγιας που εμείναν. Οι εν ετέλιωσα. Μετά είδα το Ευτυχισμένοι Μαζί που εκατέβασα τζιαι τα ΄Αγρια Παιδιά της Τρίτης, μέχρι τωρά που γράφω, που κάμνω διάλημμα και είπα να γράψω τίποτε στο blog που έχει μέρες να δώκω παρουσία. Έχω ακόμα νέο επεισόδιο Fringe τζιαι δκυο επεισόδια Lost της νέας season. Ότι προλάβω ώσπου να νυστάξω.
Ντάξει έννεν ακριβώς μια typical day τωρά που το θωρώ, επαράκαμα το με τις σειρές. Είπα όμως να ξεπετάξω την Αίγια. Έννεν τέλια μαλακία όπως ενόμιζα στην αρκή. Μέσα μέσα έχει δυνατές ατάκες. Όποιος έχει το επεισόδιο 7 να το ξαναδεί στην αρκή τζιαμέ που εν μεθυσμένος ο Τσαούσιης τζιαι λαλεί του Λεοντή "όχι, αρνούμαι!", εν η top σκήνη για μένα.



Ένα χαλαρό τραγουδάκι με Happy End

Καλημέρααααα

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

«Προβατακομμάτια»


Εψές επήα στο Οξυγόνο Live. Ήταν η δεύτερη φορά, γιατί άμα δεις μια φορά το Μουζουράκη, σίουρα θέλεις να τον ξαναδείς. Ο Πάνος Μουζουράκης είναι τζιαι τραγουδιστής αλλά τζιαι ηθοποιός. Αν έτυχε να δείτε καμιά φορά τη σειρά Singles την τελευταία χρονιά εν τζείνος με το παράξενο μαλλί, ή μπορεί να τον ξέρετε που την συμμετοχή του στο τραγούδι της Ελεωνόρας Ζουγανέλη Έλα που παίζει πολλα τελευταία. Ο άνθρωπος εν απίστευτος. Εν τραγουδά απλά πολλά ωραία, εν showman! Εν ξέρω αν υπάρχει κάποιος άλλος στη Ελλάδα που να μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι. Μαζί του τραγουδά ο Γιώργος Μυλωνάς(έχει ένα τραγούδι γνωστό που λαλεί "Άσε ένα ψέμα σου, στα μάτια μου, στα χείλη, στο λαιμό μου...").
Τωρά με την νέα χρονιά επροστέθηκε τζιαι ένα νέο μέλος στο πρόγραμμα. Εν τζείνη η φατσούα με το μούσι που έπαιζε σε μια σειρά φέτος L.A.P.D. Λαλούν το Γιώργο Χρυσοστόμου. Εν τραγουδά, κάμνει κάτι σαν stand up comedy τζιαι εν πολλά καλός, έχει γέλιο.


Ένα τραγούδι του που μου αρέσκει τζιαι έπαιξεν το τζιαι στη σειρά.

Ο τίτλος είναι δανεισμένος που τον τίτλο της παράστασης.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Γενική Συνέλευση Σχολής - Η τρο(Δη)μοκρατία στη σχολή μου!

Τις Γ.Σ. συνήθως κερδίζουντες τα εαακ(ναι απαξιώ να το γράψω με κεφαλαία) στην σχολή μου. Στις εκλογές συνήθως έρκουνται τρίτοι πίσω που τες μεγάλες δυνάμεις, αλλά επειδή εν τζιαι οι πιο φανατισμένοι πέρνουν το παραπάνω κόσμο στις Γ.Σ.
Εμένα προσωπικά εν με εκφράζει ιδιαίτερα καμιά παράταξη στη σχολή μου, αλλά ψηφίζω ΔΑΠ γιατί πάντα το Πλαίσιο έχει ανοικτή σχολή τζιαι πρίζει με τζιαι μια συμφοιτήτρια μου που ασχολείται.
Σήμερα λοιπόν, όπως ούλλες οι σχολές τις τελευταίες μέρες έιχαμε Γ.Σ. Επήα το εργαστήριο μου πρωί πρωί, είρτα εξανατζοιμήθηκα και εξυπνήσαν με να πάω να ψηφίσω μπάς και μείνει ανοικτή η σχολή.
Στη Γ.Σ. έγινε κάτι που το εσκέφτηκα τζιαι 'γώ αρκετές φορές μπορώ να πω. Δκυο πρωτοετείς εκατεβάσαν ανεξάρτητο Πλαίσιο, ανοικτή σχολή-κλειστή μόνο όταν έχει πορείες. Εν το πιο λογικό αν μέννεν άλλο. Γιατί να κλείει η σχολή μια εφτομά επειδή έχει δκυο μέρες πορεία? Για να πιέννουν σε αυτές ξεκούραστοι, ερώτησεν κάποιος σήμερα? Τέλοσπάντων, οι μεγάλες δυνάμεις τις σχολής επείραν την απόφαση να υποστηρίξουν το ανεξάρτητο Πλαίσιο και καλά εκάμαν, ήταν τζιαιρός να κάμουν τζιαι κάτι σωστό.
Η αγωνία στα μάτια των εαακιτων αν και έκδηλη, επιβαιβεώθηκε όταν εμφανιστήκαν στις πόρτες κάποιοι "γεροδεμένοι" τους από άλλες σχολές. Το σκηνικό γνωστό! Νοθεία του αποτελέσματος, οι φοιτητές να φωνάζουν για την αδικία τζιαι να αρκέφκουν οι τραμπουκισμοί.
Έφα ένα καφέ πας τι κκελέ αλλά εν τζιαι έκοψεν με τόσο. Είδα όμως τζίνο που εκάλυφκεν την πόρτα να κτυπά ένα Κυπραίο "νέο" μου τζιαι έμπηκα να τον τραβήσω. Το κοπελλούι να ήταν κανένας φανατικός δαπίτης, πασπίτης ή κάτι στα ανάθεμα, απλά ήταν δίπλα που την πόρτα. Εφαεν ξύλο ακόμα ένας Κυπραίος "νέος" μου που τους ίδιους που έμπηκεν να τραβήσει τον άλλο. Το τραγικό τούτης της περιπτώσης όμως είναι ότι τούτο το κοπελλούι εν αριστερών πεποιθήσεων. Οι "άνθρωποι" κτυπούν στο ψαχνό για να περάσουν τζίνο που θέλουν. Υπάρχει μεγαλύτερος φασισμός?
Ναι τούτοι κατεβαίνουν στους δρόμους για ψωμί, παιδεία, ελευθερία! Ναι ζητούν ελευθερία στην Παλαιστίνη αλλά περιορίζουν την δική μου ελευθερία ακόμα μια φορά! ΑΙΣΧΟΣ!!
Ένα μεγαλοστέλεχος των εαακ είρτεν μετά και εζήτησεν συγνώμη που το κοπελλούι. Λαλεί του εκτύπησα σου τζιαι γω αλλά ενόμιζα ότι εκτύπας το δικό μας τζιαι γι αυτό. Είμαστε οκ λαλεί του. Τότε έκαμα του τζιαι γω την εύλογη απορία: Αν ο αστυνομικός πάει τζιαι ζητήσει συγνώμη που την μάνα του Αλέξη εννάν ούλλα οκ μετά? Εγύρισε τζιαι έφυεν. Έννεν το ίδιο έιπε.
Η σχολή εν κλειστή αύριο και ούτε ξέρω ποιες άλλες μέρες. Πάλε εν θα μπορέσω να αναπληρώσω ένα που τα εργαστήρια που χρωστώ.
Έτσι βιώνω την δημοκρατία στη σχολή μου! Αυτά συμβαίνουν στο ένδοξο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, που θεωρείται η αρχή του τέλους του φασισμού στην Ελλάδα!
Αυτά εγράφτηκαν περιμένωντας το νερό να βράσει και τα μαλλιά μου κολλούν που το καφέ.

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Τρία ερωτήματα που με βασανίζουν...

Γιατί εν έκατσε δίπλα μου στο αεροπλάνο ο έρωτας της ζωής μου όπως κάθε φορά ελπίζω?

Πότε εννά γιάνω?

Γιατί ο Διαμαντής Ματζούνης έννεν όσο κρίμα εν ο Αλέξης Γρηγορόπουλος?

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Το προηγούμενο λιμάνι..

Το ωραιότερο τραγούδι που 'χω ακούσει το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει: "το πιο ωραίο, το πιο ωραίο, το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι" - Η σπασμένη πολυθρόνα

Κατ΄αρχήν καλή χρονιά σε όλους, χρόνια πολλά και κάθε ευτυχία!

Ναι εν πολλή το κόλλημα με τον Παυλίδη τελευταία. Πιο παλιά επροσπέρασα τον χωρίς να του δώκω πολλή σημασία, αλλά τωρά όσον τον ακούο τόσο παραπάνο μου αρέσκει. Εν πολλά ταξιδιάρης.

Το επόμενο λιμάνι μου ακόμα να βρεθεί και ούτε καν υπάρχει κάποιο υποψήφιο. Είδα όμως εψές το προηγούμενο λιμάνι, πρώτη φορά που τη μέρα που είρτα. Βράχος όμως το thing. Η αλήθκεια ένα σφίξιμο ένιωσα το μόλις την είδα, αλλά ντάξει, εσυνέχισα αμέριμνος να πίνω το ποτό μου.

Εν επήα να της μιλίσω. Οι, ούτε εμαλλώσαμε ποτέ, ούτε τίποτε τζιαι πάντα εμίλουν της αμα την έβλεπα, απλά επειδή τζείνη επροχώρησεν την ζωή της εν υπάρχει λόγος να την απασχολώ. Εξάλλου πάνε σχεδόν 2 χρόνια τώρα. Μιλούμε μέσα μέσα στο τηλέφωνο λέμε τα νέα μας και τίποτε παραπάνω.

Η αλήθκεια αν δεν εβαρκούνταν οι άλλοι τζιαι εμεινίσκαμεν αλλό λλιό τζιαι έπινα αλλό κανένα ποτό μπορεί να της εμίλουν. Εφίαμεν όμως.

Εν είμαι κολλήμενος μαζί της. Άμα σκεφτείς ότι είμαι 22 χρονών και είμασταν μαζί περίπου 5 χρόνια εν λογικό να με εστιγμάτισεν. Τζιαι που τη στιγμή που εν εβρέθηκεν ακόμα κάτι άλλο να καλύψει το σημαδί της, εν λογικό κάποιες στιγμές να με πιάνει μια νοσταλγία. Έτσι νομίζω δηλάδή. Τούτο συμβαίνει πιο έντονα θέμα άμα είμαι Κύπρο, επειδή κάποιες εικόνες και παραστάσεις ξυπνούν θύμησες.

Τελοσπάντων. Αυτά για την ώρα. Επαραμέλησα το blog ξέρω το, αλλά άμα είμαι Κύπρο παθαίνω ακριβώς το αντίθετο που την Αθήνα. Βαρκούμαι να μηνίσκω σπίτι. Έρκουμαι μόνο για την Καλλιόπη(toilet;p), μπάνιο τζιαι ύπνο.

Πρέπει να τζοιμηθώ γιατί εν το μνημόσυνο του παππού μου αύριο. 11 χρόνια mishi μου. Ήνταλως περνά ο τζιαιρός..