Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Μέδουσα

Εγύρεψα την περασμένη εφτομά να δω τι παίζει στο ΚοοΚοο τζιαι ανακάλυψα τούτο το συγκρότημα. YIANNEIS. Σίουρα εν κάτι νέο τζιαι διαφορετικό. Εκόλλησα με δκυο τραούδκια τους τζιαι παίζουν συνέχεια τις τελευταίες μέρες. Η Μέδουσα, νομίζω εν συγκλονιστικό.




ΜΕΔΟΥΣΑ

Ασθμαίνω.
Ασθμαίνω.

-Αυτή η ασθένεια μεταδίδεται με το βλέμμα
Ερωτευμένοι εραστές πέθαναν πρώτοι, τι καλά
Πέθαναν πρώτοι.

Πιο μετά πανικός και χαμός και τρόμος για ζωή,
Ποια ζωή? Τι είπες? Ποια ζωή? Μη με κοιτάς.
Δεν σε κοιτώ

Μοιραστήκαν γυαλιά και οδηγίες, γενικές απεργίες
πανικός, ένας χαμός. τρόμος, μη με κοιτάς. Δε σε έχω δει.

Μυωπική αφαιρετικότητα συγχωνεύει τα πράγματα και τις έννοιες για να μη ξεχωρίσεις τίποτα, παρά μουντά, ασύνδετα χρώματα να κατασπαράζει το ένα το άλλο. Και αυτό είναι νόμος.
Ναι είναι νόμος του κράτους

-Ποιος είναι αυτός, ο τρελός, ο κακός, ο ζαλισμένος, ο φτωχός, ασυνείδητος, οκνός, φρικτός, καμπουριασμένος και μόνος ; ΕΝΟΧΟΣ. Εσύ. Εγώ.

-Ασθμαίνω. χαμογελώ. είπαμε. είμαι γελοίος. Χαμογελώ. και ας αδιαφορήσετε. χαμογελώ. και ας μη με ξέρετε, δεν έχετε καν ακούσει για μένα από τρίτους. χαμογελώ. δεν έχετε ακούσει το λυγμό μου που βγαίνει μέσα από το βραχνό λαιμό μου πηχτός, τραβώντας μέσα του πικρό, δηλητηριώδες σάλιο, αίμα και γρέζι. γρέζι από τον τόρνο που κατεργάστηκε την κρύα σιδερένια καρδιά μου. χαμογελώ. έχει ξεχαστεί η ύπαρξη μου, μήπως δεν υπήρξα ποτέ. χαμογελώ. Μα. είμαι κάπου μέσα σας.

-Ποιος είναι αυτός, ο τρελός, ο κακός, ο ζαλισμένος, ο φτωχός, ασυνείδητος, οκνός, φρικτός, καμπουριασμένος και μόνος ;
ΕΙΜΑΙ ΓΕΛΟΙΟΣ ΝΑΙ. Κυλιέμαι και στο χώμα, ντρέπομαι, κραυγάζω, υποφέρω, σας λέω αλήθεια δε το θέλω (μα και φυσικά το θέλω. Το θέλω όσο τίποτε άλλο στο κόσμο). χαμογελώ με τα σάλια μου να στάζουν στο τρεμάμενο πιγούνι μου. Είμαι ενοχλητικός, πολύ ενοχλητικός. ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ. Ψιθυρίζω: Δεν είμαι σαν εσάς. εγώ είμαι εγώ. είμαι ελεύθερος....

-Ποιος είναι αυτός, ο τρελός, ο κακός, ο ζαλισμένος, ο φτωχός, ασυνείδητος, οκνός, φρικτός, καμπουριασμένος και μόνος ;

Προφήτευα μια κοινωνία αγγέλων, είχα ως βήμα ένα καφάσι της λαϊκής.
Γύρω μου συνέρεε κόσμος πολύς και όλοι τους αφήναν το κατιτίς.


Το άλλο εν cover, αλλά πολλά δυνατή επανεκτέλεση. Hope there's someone(Antony and the Johnsons).

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

I hate to miss you more every day

Εν τζιαι εν ότι ήμουν ποτέ ο άντρας ο πολλά βαρύς τζιαι ασήκωτος. Πάντα ήμουν ευαισθητούλης. Τελευταία όμως επαραγίνηκε το κακό! We are Marshall, Forrest Gumb, Remember me, Leon the professional, ότι έργο έβαλα να δω τελευταία ελούθηκα τα. Εκτός το Salt βέβαια. Εντάξει περνούμε δύσκολα, αλλά κανεί ρε!!


Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα

Καταλήγουμε ξανά στο ίδιο συμπέρασμα: Δεν έχουν με ίshιαν με ανάποδη!



Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Αθήνα

Συνήθως άμα με πιάνει, κλείουμε μες το δωμάτιο μου ώσπου να μου περάσει. Πόψε επνίουμουν σπίτι τζιαι έπια τη μοτόρα τζιαι έφυα. Destination unknown.
Εκατέβηκα τη Βασιλίσσης Σοφίας τζιαι έμπηκα προς Κολωνάκι.
Σόλωνος. Δκυο ομάδες των ΜΑΤ ανεβαίνουν την Σόλωνος περνώντας ανάμεσα στις "εκδιδόμενες". Κάπου ανάμεσα ένα τζιαινούρκο BMW Χ5 κόφκει την κυκλοφορία για να φορτώσει κοπέλα που το πεζοδρόμιο.
Πατησίων. Μπροστά που το Πολυτεχνείο δκυο ξένοι δέρνουν έναν άλλον. Δίπλα ο παράδρομος γεμάτο πρεζάκια. Περιφέρουνται άσκοπα μες το δρόμο, άλλοι πλωμένοι πας το πεζοδρόμιο.
Σταδίου. Έναν RX8 ή "ψουμνίζει" έναν ξένο, ή ψουμνίζει που τον ξένο, μπροστά που το Notos. Άρκεψε να ψιλοβρέshει.
Σύνταγμα. Standard πόστο μέρα-νύχτα τα McDonalds γεμάτα.
Μετά επήα που το νέο μουσείο της Ακρόπολης, έφκηκα που πίσω στον πεζόδρομο τζιαμέ στο Ηρώδειο τζιαι εκατέβηκαν τον ως το Θησείο. Τι ωραία! Πουπάνω να φαίνεται ο Παρθενώνας φωτισμένος τζιαι η βροχή έκαμεν τα δέντρα να αφήκουν τις μυρωδκιές τους. Ζευκαρούδκια ποτζί ποδά να φιλιούνται τζιαι ένα ζευκάρι ηλικιωμένοι κάθουνται έξω σε ένα τραπεζάκι τζιαι μιλούν. Ζηλεύκω.
Μοναστηράκι, Αθηνάς, το round about της Ομόνοιας εννοείται γεμάτο κόσμο τζιαι ας βρέshei, ξανά Σταδίου τζιαι δρόμος προς το σπίτι. Τούτη εν Αθήνα, τούτη εν η Ελλάδα. Με τα καλά της, με τα κακά της, με τα πάνω της τζιαι με τα κάτω της. Τζιαι είμαι σίουρος εννάν δύσκολο κάποια στιγμή που εννά πρέπει να την αφήκω.
Εγώ, σε μια πόλη 5 εκατομυρίων, πιο μόνος από ποτέ...


Σίουρα εν είμαι βλάκας. Η βλακεία εν ανίκητη. Εγώ ούλλον ήττες τρώω τελευταία. Τίποτε. Τίποτε όμως εν πάει σωστά.



Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες...