Την τελευταία φορά που έγραψα ήταν λλίο πριν φύω που Αθήνα τζιαι ετοίμαζα τη παρουσίαση της διπλωματικής μου. Επέρασεν ήδη ένας χρόνος που τότε. Τωρά ξεκινώ τη διπλωματική του μεταπτυχιακού τζιαι ούτε εκατάλαβα με πότε άρκεψα με πότε έφτασα στο τέλος. Δουλειά, μεταπτυχιακό, επέρασεν ένας χρόνος τζιαι εν επήρα χαπάρι. Εν επρόλαβα καν να καταλάβω πόσο μου λείπει η Αθήνα. Αλλά τωρά που έφερα τη μοτόρα στη Κύπρο, είμαι στο δρόμο τζιαι δημιουργείται μου μια ψευδαίσθηση ότι ήμουν κάπου τζιαι πάω πίσω σπίτι μου Ζωγράφου ας πούμε. Γαμώτα!
Η ζωή προχωρά τζιαι εν ρωτά κανένα. Εν σταματά να σε ρωτήσει ίνταμπου κάμνεις. Τζιαι ίνταλος τα φέρνει. Όπως θέλει φέρνει τα τζιαι πέρνει τα, μα θέλω να πιστεύω ότι εν πάντα για καλό. Εγώ εβρέθηκα να κάμνω κάτι που μου αρέσκει τζιαι απολαμβάνω, καμία όμως σχέση με πτυχία και μεταπτυχιακά. Σχεδόν καμία τουλάχιστο. Τζιαι νιώθω αρκετά τυχερός γιατί σήμερα εφτάσαμε τζιαι σε ένα σημείο που το να έχεις δουλειά -οποιαδήποτε δουλειά- έννεν τόσο δεδομένο.
Τι άλλο? Γενικά καλά.
Τωρά θέλω μοτόρα. Ναι, έχω μοτόρα, αλλά μιτσιά μοτόρα, εγώ θέλω μεγάλη. Τον τελευταίο τζιαιρό ανακάλυψα τις cafe racer τζιαι επέλλανα. Βλέπω συνέχεια μοτόρες τζιαι κάμνω το μες το νου μου ίνταλος εννά κάμω τη δική μου. Εννά ρτει η ώρα της.
Κάπως έτσι για να καταλάβεις
ή έτσι
Μοτόρες παλιές τζιαι ανακατασκευασμένες. Ωραία πράματα.
Που μουσική εκόψαμεν πίσω. Επέρασε το καλοκαίρι τζιαι ούτε μια συναυλία εν επήα, σχεδόν. Αναλόγως γινίσκουνται πράματα στη Κύπρο, αλλά μακριά που δαμέ η μαλακία. Που επήα Αθήνα να πιάσω το πτυχίο μου ήταν να πάω Χαρούλη τζιαι ήταν sold out που την προηγούμενη μέρα ας πούμε. Χαράς το κακό. Κάποτε -τότε- επηένναμε στο Σταυρό του Νότου τζιαι εν εγέμωνεν το κάτω. Τελικά επήα είδα τον Κύριο Κ όμως στο Six DOGS τζιαι ήταν πολλά nice. Και με ένα τραγούδι του Κ σας αποχαιρετώ. Θα τα ξαναπούμε, φαντάζουμαι.
