Εξιδανίκευση: Η μετατροπή του πραγματικού σε ιδανικό. Η ιστορία του Φίλτατου και της Τέλειας

Ο συμφοιτητής μου ο Φίλτατος είναι ερωτευμένος, μεγάλο φάτσιμα! Ξέρει τα πάντα γι’ αυτήν (πολλά πιθανό ακόμα τζιε τι έφαεν εψές), την θεωρεί ως την ΤΕΛΕΙΑ* για τζιείνον, έχει γράψει για τζιείνην ήδη μιαν ποιητική συλλογή και πιστεύκει ότι είναι ο έρωτας της ζωής του. Θα διερωτάστε που είναι το παράξενο!

Το παράξενο, λοιπόν, είναι ότι ενώ η ιστορία αυτή μετρά πλέον ενα χρόνο, το μόνο που κάμνει ο Φίλτατος, είναι να επιδιώκει «τυχαίες» συναντήσεις μαζί της, κατά τις οποίες όμως, απλά τη βλέπει και προσπερνά.

Ντάξει, ούτε εγώ είμαι ο πιο τολμηρός άντρας, τζι’ επέρασα τζι’ εγώ μια φάση που ήμουν ερωτευμένος με την Μιλησία, που αν και συμφοιτήτρια, εν εκατάφερα να την γνωρίσω ποτέ και δεν έγινε τίποτε παραπάνω μεταξύ μας από 2-3 πεταχτές κουβέντες για ένα εργαστήριο, χωρίς καν να ανταλλάξουμε ονόματα! Εγώ όμως, ήμουν συνειδητοποιημένος. Έξερα ότι ήμουν ερωτευμένος απλά με την εικόνα της και ήμουν ικανοποιημένος με το να κάθουμαι να τη βλέπω όπως το μαννό μες το αμφιθέατρο και να χάνουμαι με κάθε ευκαιρία μες τα υπέροχα γαλαζοπρασινογκριζοκάτι μάτια της. Έχω τζι΄ εγώ τις ανωμαλίες μου, δεν λέω, αλλά δαμέ εξέφυγε το πράμα.

Μιλούμε, ξέρει τα πάντα για τζιείνη και υπογράφει και για την ακεραιότητα του χαρακτήρα της, χωρίς να της έχει μιλήσει μια φορά! Διερωτούμαι και εγώ τι σκατά συμβαίνει και ενώ πελλανίσκει μας καθημερινώς, δεν προσπαθεί να την προσεγγίσει με τα τόσα σενάρια που του επροτείναμε κατά καιρούς ή όπως αλλιώς θέλει. Τόσο πολλά μας πελλανίσκει, που με οδήγησε σε σκέψεις και γι΄ αυτό του αφιερώνω το πρώτο μου post.

Κατέληξα, λοιπόν, σε κάποια ενδεχόμενα, αφού απέκλεισα το ότι ίσως να είναι ερμαφρόδιτος και να τη χρησιμοποιεί για ξεκάρφωμα. Το πρώτο είναι αυτό που φοβούνται όλοι, την απόρριψη. Ντάξει ο καθένας βλέπει το διαφορετικά, το θέμα όμως είναι ότι όσο το καθυστερείς, τόσο παραπάνω κολλάς και τόσο πιο επώδυνη θα είναι η κατάσταση, σε περίπτωση που έρτει η χυλόπιτα. Οπότε, αν είναι να έρτει, ας έρτει να τελειώνουμε! Το άλλο ενδεχόμενο, είναι ο φόβος ότι ίσως να χαλαστεί η εικόνα που ο ίδιος «έχτισε» για τζιείνη. Γιατί εσχηματίσεν μια άποψη για το χαρακτήρα της, για τον εσωτερικό της κόσμο και για το πως συμπεριφέρεται γενικότερα (χωρίς να της έχει μιλήσει ούτε μια φορά, ξαναλέω το!), που μαζί με το ότι είναι ευπαρουσίαστη, κάμνουν σαν σύνολο την Τέλεια του και φαίνεται μου πολλά λογικό να υπάρχει ο φόβος ότι απλά εξιδανίκευσεν την. Σαν να έπιασε δηλαδή την ιδανική γυναίκα που έχει στο μυαλό του και να τη έντυσε με τη μορφή της Τέλειας. Ίσως να είναι αυτό.

Αυτά! Όσο για το * στο ΤΕΛΕΙΑ, είναι όπως άμα εξιάναμε κάτι στην έκθεση στο σχολείο, εβάλλαμε το αστερούι και εγράφαμεν το στο τέλος. Εγώ εν εξίασα, απλά επιφυλάσομαι ότι θα καταπιαστώ με το θέμα ΤΕΛΕΙΑ (όι του Φίλτατου, γενικότερα)σε επόμενο post κάποια στιγμή.