Το προηγούμενο λιμάνι..

Το ωραιότερο τραγούδι που 'χω ακούσει το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει: "το πιο ωραίο, το πιο ωραίο, το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι" - Η σπασμένη πολυθρόνα

Κατ΄αρχήν καλή χρονιά σε όλους, χρόνια πολλά και κάθε ευτυχία!

Ναι εν πολλή το κόλλημα με τον Παυλίδη τελευταία. Πιο παλιά επροσπέρασα τον χωρίς να του δώκω πολλή σημασία, αλλά τωρά όσον τον ακούο τόσο παραπάνο μου αρέσκει. Εν πολλά ταξιδιάρης.

Το επόμενο λιμάνι μου ακόμα να βρεθεί και ούτε καν υπάρχει κάποιο υποψήφιο. Είδα όμως εψές το προηγούμενο λιμάνι, πρώτη φορά που τη μέρα που είρτα. Βράχος όμως το thing. Η αλήθκεια ένα σφίξιμο ένιωσα το μόλις την είδα, αλλά ντάξει, εσυνέχισα αμέριμνος να πίνω το ποτό μου.

Εν επήα να της μιλίσω. Οι, ούτε εμαλλώσαμε ποτέ, ούτε τίποτε τζιαι πάντα εμίλουν της αμα την έβλεπα, απλά επειδή τζείνη επροχώρησεν την ζωή της εν υπάρχει λόγος να την απασχολώ. Εξάλλου πάνε σχεδόν 2 χρόνια τώρα. Μιλούμε μέσα μέσα στο τηλέφωνο λέμε τα νέα μας και τίποτε παραπάνω.

Η αλήθκεια αν δεν εβαρκούνταν οι άλλοι τζιαι εμεινίσκαμεν αλλό λλιό τζιαι έπινα αλλό κανένα ποτό μπορεί να της εμίλουν. Εφίαμεν όμως.

Εν είμαι κολλήμενος μαζί της. Άμα σκεφτείς ότι είμαι 22 χρονών και είμασταν μαζί περίπου 5 χρόνια εν λογικό να με εστιγμάτισεν. Τζιαι που τη στιγμή που εν εβρέθηκεν ακόμα κάτι άλλο να καλύψει το σημαδί της, εν λογικό κάποιες στιγμές να με πιάνει μια νοσταλγία. Έτσι νομίζω δηλάδή. Τούτο συμβαίνει πιο έντονα θέμα άμα είμαι Κύπρο, επειδή κάποιες εικόνες και παραστάσεις ξυπνούν θύμησες.

Τελοσπάντων. Αυτά για την ώρα. Επαραμέλησα το blog ξέρω το, αλλά άμα είμαι Κύπρο παθαίνω ακριβώς το αντίθετο που την Αθήνα. Βαρκούμαι να μηνίσκω σπίτι. Έρκουμαι μόνο για την Καλλιόπη(toilet;p), μπάνιο τζιαι ύπνο.

Πρέπει να τζοιμηθώ γιατί εν το μνημόσυνο του παππού μου αύριο. 11 χρόνια mishi μου. Ήνταλως περνά ο τζιαιρός..