Εν γράφω πολλά το τελευταίο τζιαιρό. Η σχέση μου με το blog μου σάμπου περνά μια κρίση.
Έχω την εντύπωση ότι αυτολογοκρίνουμαι υποσυνείδητα. Και εξηγώ. Έχω την εντύπωση ότι το blog έγινε γνωστό σε άτομα που με ξέρουν τζιαι είμαι σε μια φάση που παρά να κάθουμαι να σκέφτουμαι ήνταμπου γράφω, εν γράφω καθόλου. Μπορεί να εν τζιαι η ιδέα μου βέβαια.
Οι πως λαλώ τζιαι τίποτε το εξαιρετικά σημαντικό που εν θα 'θελα να δουν αλλά όσο να 'ναι εν διαφορετικό. Τζιαι εν εννόω απαραίτητα τον αρφό μου που με ανακάλυψε έχει λλίο τζιαιρό, γιατί εν ο τελευταίος που με κόφτει να με δκιαβάζει.
Τετάρτη, Πέμπτη εν κλειστές οι σχολές. Πραγματικά τωρά που εγίνηκα πολλά τακτικός της σχολής καταλάβω τι σημαίνει να κλείει για δκυο μέρες. Ας εν τζιαι στο τέταρτο έτος.
Σιγά σιγά μπαίνει τζιαι το καλοκαιράκι. Αλλάσει ο τζιαιρός τζιαι νομίζω τζιαι διάθεση μας. Το Σάββατο επήαμε τζιαι πρώτη φορά Ακρωτήρι για φέτος. Όποιου το ελάλουν ελάλεν μου ότι εν πολλά γλήορα κόμα,εν θα 'χει κόσμο τζιαι εννάν κρυάδα. Ούτε το ένα ίσχυε ούτε το άλλο. Ο τζιαιρός μια χαρά τζιαι που κόσμο πίττα. Ήπια τα ποτάκια μου αλλά εν ήταν όπως τζείνα τα ξέφρενα περσινά μεθύσια. Παραπάνω έδωκεν μου η βόκτα πας τη κκελέ βασικά επειδή εν είμαι μαθημένος μαζί της.
I'm sick and tired of getting nowhere and I don't mind anymore
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου