Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Εξιδανίκευση: Η μετατροπή του πραγματικού σε ιδανικό. Η ιστορία του Φίλτατου και της Τέλειας

Ο συμφοιτητής μου ο Φίλτατος είναι ερωτευμένος, μεγάλο φάτσιμα! Ξέρει τα πάντα γι’ αυτήν (πολλά πιθανό ακόμα τζιε τι έφαεν εψές), την θεωρεί ως την ΤΕΛΕΙΑ* για τζιείνον, έχει γράψει για τζιείνην ήδη μιαν ποιητική συλλογή και πιστεύκει ότι είναι ο έρωτας της ζωής του. Θα διερωτάστε που είναι το παράξενο!

Το παράξενο, λοιπόν, είναι ότι ενώ η ιστορία αυτή μετρά πλέον ενα χρόνο, το μόνο που κάμνει ο Φίλτατος, είναι να επιδιώκει «τυχαίες» συναντήσεις μαζί της, κατά τις οποίες όμως, απλά τη βλέπει και προσπερνά.

Ντάξει, ούτε εγώ είμαι ο πιο τολμηρός άντρας, τζι’ επέρασα τζι’ εγώ μια φάση που ήμουν ερωτευμένος με την Μιλησία, που αν και συμφοιτήτρια, εν εκατάφερα να την γνωρίσω ποτέ και δεν έγινε τίποτε παραπάνω μεταξύ μας από 2-3 πεταχτές κουβέντες για ένα εργαστήριο, χωρίς καν να ανταλλάξουμε ονόματα! Εγώ όμως, ήμουν συνειδητοποιημένος. Έξερα ότι ήμουν ερωτευμένος απλά με την εικόνα της και ήμουν ικανοποιημένος με το να κάθουμαι να τη βλέπω όπως το μαννό μες το αμφιθέατρο και να χάνουμαι με κάθε ευκαιρία μες τα υπέροχα γαλαζοπρασινογκριζοκάτι μάτια της. Έχω τζι΄ εγώ τις ανωμαλίες μου, δεν λέω, αλλά δαμέ εξέφυγε το πράμα.

Μιλούμε, ξέρει τα πάντα για τζιείνη και υπογράφει και για την ακεραιότητα του χαρακτήρα της, χωρίς να της έχει μιλήσει μια φορά! Διερωτούμαι και εγώ τι σκατά συμβαίνει και ενώ πελλανίσκει μας καθημερινώς, δεν προσπαθεί να την προσεγγίσει με τα τόσα σενάρια που του επροτείναμε κατά καιρούς ή όπως αλλιώς θέλει. Τόσο πολλά μας πελλανίσκει, που με οδήγησε σε σκέψεις και γι΄ αυτό του αφιερώνω το πρώτο μου post.

Κατέληξα, λοιπόν, σε κάποια ενδεχόμενα, αφού απέκλεισα το ότι ίσως να είναι ερμαφρόδιτος και να τη χρησιμοποιεί για ξεκάρφωμα. Το πρώτο είναι αυτό που φοβούνται όλοι, την απόρριψη. Ντάξει ο καθένας βλέπει το διαφορετικά, το θέμα όμως είναι ότι όσο το καθυστερείς, τόσο παραπάνω κολλάς και τόσο πιο επώδυνη θα είναι η κατάσταση, σε περίπτωση που έρτει η χυλόπιτα. Οπότε, αν είναι να έρτει, ας έρτει να τελειώνουμε! Το άλλο ενδεχόμενο, είναι ο φόβος ότι ίσως να χαλαστεί η εικόνα που ο ίδιος «έχτισε» για τζιείνη. Γιατί εσχηματίσεν μια άποψη για το χαρακτήρα της, για τον εσωτερικό της κόσμο και για το πως συμπεριφέρεται γενικότερα (χωρίς να της έχει μιλήσει ούτε μια φορά, ξαναλέω το!), που μαζί με το ότι είναι ευπαρουσίαστη, κάμνουν σαν σύνολο την Τέλεια του και φαίνεται μου πολλά λογικό να υπάρχει ο φόβος ότι απλά εξιδανίκευσεν την. Σαν να έπιασε δηλαδή την ιδανική γυναίκα που έχει στο μυαλό του και να τη έντυσε με τη μορφή της Τέλειας. Ίσως να είναι αυτό.

Αυτά! Όσο για το * στο ΤΕΛΕΙΑ, είναι όπως άμα εξιάναμε κάτι στην έκθεση στο σχολείο, εβάλλαμε το αστερούι και εγράφαμεν το στο τέλος. Εγώ εν εξίασα, απλά επιφυλάσομαι ότι θα καταπιαστώ με το θέμα ΤΕΛΕΙΑ (όι του Φίλτατου, γενικότερα)σε επόμενο post κάποια στιγμή.

6 σχόλια:

shailis είπε...

επέτυχες το σύντροφε..μακριά που έτσι μπλεξίματα και ονειροτροπίες λέω όμως για τους ευνόητους για τον καθένα λόγους..αν δεν ζήσεις όμως την συγκεκριμένη κατάσταση που περιγράφεις δεν μπορείς να αντιληφθείς την τελειότητα της εξιδανικευμένης-αναγκαίας πραγματικότητας που περιγράφεις..άρα όσοι το επεράσαν καταλάβουν σε,όσοι δεν το επεράσαν περιπέζουν..

Unknown είπε...

Κανένας ΔΕΝ είναι τέλειος. Προσπαθώ να το εξηγήσω του Σκέτου με νύχια και με δόντια.

Πάντως μεταξύ μας τούτος ο έρωτας φέρνει μου κάτι αρρωστημένο στο νου!

Μόχα είπε...

ναι εκατάντησεν εμμονή και γι' αυτό επιμένω να κάμει κάτι να τελιώνουμε!

Πρασινη νεραιδα είπε...

τι να πω,ο τολμών νικά..
καλά, αντέχει να τη βλέπει καθε μέρα και να μην κάνει τίποτα?!

Knight είπε...

Ο παρέας, έρχομαι να συμφωνήσω (τζιαι να επαυξάνω για την ακρίβεια) ότι χαράς την υπομονήν που διαθέτει πλέον! Που την άλλη, αν δεν ήμουν έτσι καλότροπος(!), θα τον εστόλιζα με το χαρακτηρισμό "μαννοκίκκιρος"! Εν είμαι όμως! ;p
Νομίζω επιβάλλεται να μαζέψει όοοοσο θάρρος έχει (???) τζιαι να της πει ίσιες κουβέντες! Εξάλλου τζιαι η "Τέλεια" του, όι τέλεια να είναι, αλλά στοιχειώδης νους να τη χαρακτηρίζει, αποκλείεται να μεν εσκέφτηκεν, έστω μια φορά: "Μα καλάν, ένα χρόνο τούτος, σε κάθε καντούνι εμφανίζεται μπροστά μου;!"
Για να μεν σας τα πολυλογώ όμως για την περίπτωσή του, φίλε VtheThing, άμα θέλεις να σου πω πώς να επικοινωνήσεις μαζί μου να μου τον δώκεις να του πω θκυο κουβέντες! Άσσιημο πράμα η εξιδανίκευση, έντζιαι γίνεται ένα πράμα (όι εσύ, thing?!) να μεν έσιει λάθος, εν expression τα ευλοημένα! :p Άσε που είμαι σίουρος πως άμα της μιλήσει, no chance να μεν απογοητευτεί, αν όντως την έχει τόσο ψηλά στην αντίληψην του!
Άρεσε μου πολλά, φίλε μου, το πρώτο σου post τζιαι θα σε έχω υπόψη μου, πολλά πρωτότυπο! Αν θέλεις τζι' εσύ καμιά συμβουλή πάντως , let me know, για τούτη τη "Μιλησία"! Αν εν η "Τέλεια" η δική σου, δηλαδή!... :)

Μόχα είπε...

Πράσινη Νεράιδα συμφωνώ μαζί σου. Ο τολμών νικά! Γιατί άμα τολμήσει όποιο και να είναι το αποτέλεσμα, νικητής εννά ΄ναι. Είτε τελικά ευδοκιμίσει το πράμα, είτε γνωρίσει την απόρριψη, το πιο σημαντικό θα είναι ότι θα ξεφύγει που τούτην την αρρωστημένη κατάσταση.

Knight ένα πράμα, όπως το πες! Και περί πράματος έρκεται το δεύτερο μου post. Τωρά για τα περί των τυχαίων εμφανίσεων, το σίουρο είναι ότι εν θα της εγίνικε οικείος που τις τόσες πολλές φορές, αλλά φοιτσιάρικος! Τις δικές μου απόψεις για την "τέλεια", όπως είπα θα τις γράψω σύντομα.