Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Ne me quitte pas

Εβαώσαν τα ούλλα τζιαι εγίνηκα ένας τζιέγκενος. Υποτίθεται εννά αξιοποιούσα τούτο το χαμένο χρόνο δουλεύκοντας για τη διπλωματική μου, αλλά προς το παρόν λλία πράματα έκαμα.
Τζείνο που έκαμα ήταν να τελιώσω τζιαι την τέταρτη season Μy name is Earl τζιαι να δω τα πρώτα δέκα επεισόδια της 3ης season του White collar, που πρέπει να πω ότι έκαμεν μεγάλη εξέλιξη σε σχέση με το πως εξεκίνησε τη πρώτη season. Τζιαι θα συνεχίσουμε με τα νέα επεισόδια που ξεκινούν τωρά ή εξεκινήσαν ήδη, Sons of Anarchy, Fringe, Big bang theory τζιαι να δούμε τι σκατά θα είναι το Two and a half men χωρίς τον Charlie αλλά με τον Ashton Kutcher.
Για τις καταλήψεις εξανάπαμεν τα. Αδιέξοδες καταλήψεις όπως πολλά εύστοχα γράφει ο καθηγητής μου.
Έχει που την Κυριακή εκόλησα με τούντο τραγούδι. Εν μπόρω να το κάμω embed οπόταν βάλλω απλά το link. http://www.youtube.com/watch?v=za_6A0XnMyw
Έβλεπα το chart show που ήταν για διασκευές τζιαι κάπου στις πρώτες θέσεις ήταν τούτο το τραγούδι σε διασκευή του Πάριου. Εγώ εν το ήξερα καθόλου τζιαι ήρτα ήβρα το στο youtube. Το Jacques Brel έξερα τον που το Λιμάνι του Αμστερνταμ, που τους ελληνικούς στίχους έγραψεν ο Αραπάκης που είχεν τους Βατράχους στη Σόλωνος. Μόλις είδα το video έμεινα! Εν ξέρω γρι γαλλικά εν το μεταξύ, αλλά μόνο με την ερμηνεία του εκόλλησα. Εβοηθήσαν πολλά οι υπότιτλοι βέβαια. Βλέπεις τον τζιαι περνάς τον πόνο του μαζί του. Τζιαι ετραγούδησαν το πολλοί γνωστοί το τραγούδι τζιαι στα γαλλικά τζιαι στα αγγλικά.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Are you the exception...or the rule?

Που όποιαν άποψη τζιαι να το δείς, όι μόνο επί προσωπικού επιπέδου, το exception εν πιο ενδιαφέρον. Το rule όμως εν σαφώς πιο εύκολο.





Συγκλονιστική εκτέλεση!

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Απόψε

Ερώτησεν με το Μαθητούδι πριν λλίο πως μου φάνηκε η συναυλία του Αλκίνοου, γιατί εν της επολλοάρεσεν βάση τζιαι με του τι εν συνηθησμένη που τον συγκεκριμένο καλιτέχνη. Όντως την ίδια άποψη είχεν τζιαι ο παραπάνο κόσμος πόψε νομίζω. Άλλα επερίμενε, βάση τζιαι του τι εν συνηθισμένος τζιαι άλλα είδε.
Θεωρώ ότι σαν άτομο είμαι πάνω που το average σε σχέση με τη γνώση τραουδκιών γενικά, αλλά τζιαι συγκεκριμένα του Αλκίνοου. Πόψε μπόρω να πω ότι έξερα λλίο παραπάνω που τα μισά. Λλίο υπερβολικό αλλά κάπως έτσι ήταν. Τζιαι ας πούμε έτσι ήταν τζιαι προχτές στο Μάλαμα, αλλά βάση του πόσο τον κατέχω σαν καλιτέχνη επερίμενα το. Τον Αλκίνοο εξανάδα τον τζιαι σε σκηνή, αλλά τζιαι σε συναυλία. Εν ήταν έτσι.
Ένα πράμα που εν εξαναανάφερα νομίζω δαμέ, εν ότι παίζω κιθάρα τζιαι τραγουδώ λλίο. Μεν φανταστείται τίποτε wow. Στο σχολείο εασχολούμουν με τη χορωδία επειδή έπαιζα κιθάρα, μια φωνή σωστή σχετικά, χωρίς τίποτε ιδιαίτερο τζιαι εφκάλαν με αρκετές φορές μπροστά. Κάτι ψιλοσυγκροτήματα στο λύκειο τζιαι τωρά με φίλους άμα γουστάρουμε παίζω κιθάρα τζιαι τραγουδούμε. Που θέλω να καταλήξω? Εξανάτυχε μου να φκω να παίξω για άλλους τζιαι τις πλείστες φορές τα γούστα σου εν συμβαδίζουν με τζείνα των υπολοίπων. Των παραπάνω τουλάχιστο. Οι πολλοί θέλουν το πιο γνωστό, ένα Ρίτα Ριτάκι ας πούμε, ενώ εσύ πολλές φορές έχεις την ανάγκη να παίξεις τζείνο που θέλεις τζιαι εκφράζει σε τζείνη την στιγμή, ένα π.χ. Δεληβοριά.
Κάπως έτσι το ένιωσα πόψε. Σαν να ήταν μια συναυλία για να γουστάρει πρώτα τζείνος. Μπορεί εγώ να μεν εγούσταρα τόσο, αλλά άμα έτσι ένιωθεν καλά έκαμεν. Μπορεί να ακούετε τζιαι λλίον αντιεπαγγελματικό, αλλά νομίζω εν θα με αποτρέψει που το να πάω να τον ξαναδώ. Τζιαι σίουρα για κάποιους πιο "φανατικούς" η συναυλία ήταν οκ. Βασικά εκατάλαβα πόσο υποκειμενικό πράμα είναι μια πετυχημένη συναυλία.




Κι αν σίγουρος ήμουν
πως θα βρω το δρόμο
στο χάρτη του κόσμου
σημείωσα μόνο
πως χάθηκα

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

Φωτιά μου

Είμαι σε μια φάση που νιώθω ότι αργά ή γρήγορα εννά αποχαιρετήσω την Αθήνα. Συνηδητοποιώ το σιγά σιγά. Μπορεί βάση των εξελίξεων να καθυτερεί λλίον, αλλά έρκεται. Τζιαι εν σαν να προσπαθώ να πάω παντού. Εβόλεψεν τζιαι η αναβολή(μόνο?!) της εξεταστικής. Ο αρφός μου, έχοντας την εμπειρία, λέει ότι εν κάτι που εννά συνεχίσει να με ακολουθεί. Φαντάζουμαι ότι όλο και θα επιστρέφω, να καλύπτω το κενό που θα μου αφήκει.
Την Πέμπτη επήα στο Μάλαμα. Ντάξει, η Τεχνόπολη, σαν συναυλιακός χώρος εν σχετικά μιτσής, αλλά έτσι κακό εν εξανάδα σε συναυλία. 9.15, η μόνη συναυλία που είχε ώρα έναρξης 9 τζιαι άρκεψεν πριν τις 9.30, τζιαι ο κόσμος έξω που την είσοδο ήταν παααάρα πολύς. Εγώ, άπειρος από συναυλίες του Σωκράτη, μαζί με τον Φίλτατο, εν είχαμεν καν εισητήρια. Ήταν να πιάμεν που τζιαμέ. Όταν εκατάφερα να κοντέψω στο εκδοτήριο, σκαρφαλωμένος πας το κάντζελο, είδα ότι εν είχεν κανένα μέσα.
Ως από μηχανής Θεός επετάχτηκεν ένας άνθρωπος που τη μέσα μερκά του καντζιέλου τζιαι λαλεί μου, έχω δύο εισητήρια. Διά μου τα, ρωτώ τον πόσα θέλει, γυρίζει θωρεί την κοπέλα που ήταν μαζί του τζιαι φέφκει. Χωρίς να πεί τίποτε. Επήα να τον ρωτήσω αν έχει τζιαι τρίτο εισητήριο, γιατί επεριμέναμε την Hermosa, το αίσθημα του Φίλτατου, αλλά εξαφανίστηκε. Επετάχτηκε μια άλλη κοπέλα όμως τζιαι λαλεί μου έχω ένα διπλό εισητήριο, εν μας το εκόψαν που εμπήκαμε τζιαι έδωκεν μου το. Εν έθελε λεφτά. Καλοί ανθρώποι. Επήαμε στο Μάλαμα μούχτι.
Εψές επήαμεν, Μικρούτσικο, Θηβαίο, Πασχαλίδη στο Θέατρο Πέτρας. Ήταν κορυφαία συναυλία! Που το πρώτο τραγούδι εφκήκαν πας τη σκηνή πορωμένοι τζιαι εδώκαν τον καλύτερο τους εαυτό. Ο Θηβαίος απλά απίστευτος. Εάξιζεν τον κόπο ο δρόμος ως τη Πετρούπολη τζιαι με το παραπάνω!
Αύριο έχει Αλκίνοο στην Τεχνόπολη.
Αχ, Αθήνα!