Η σπασμένη πολυθρόνα

Στο ίδιο τραπέζι σχεδόν κάθε νύχτα, η ίδια παρέα, αλλά πλέον η καρέκλα σου εννά είναι κενή. Εν θα είσαι τζιαμέ να μου πεις "Ω thingουι! Πότε ήρτες? Πώς τα πάει η Αθήνα?".

Αιωνία σου η μνήμη