Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
5 σχόλια:
μου αρέσει πολύ αυτό το ποίημα...
Εκλείστηκες τζιαι εσύ έξω?
ναι... αλλά πάντα πίστευα ότι τα τείχη δεν τα έκτισε κάποιος... ή τα έχεις ή δεν τα έχεις!
Η ποινή σου εν κομμένη με λλία λόγια. Κοίτα, κάποιες φορές εν τζιαι βρίσκω το τόσο κακό. Κάποιες άλλες όμως εν βασανιστικό.
συμφωνώ!
Δημοσίευση σχολίου