Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Life goes on

Η ζωή προχωρά. Ανθρώποι φέυκουν, ανθρώποι έρκουνται. Εν δύσκολο, αλλά έτσι ήταν τζιαι έτσι θα είναι. Μπορεί να μεν έμπορε να μου μιλήσει, αλλά τα μάθκια της είπαν μου τζείνα που έθελεν. Εννά 'ρτει η ώρα που εννά ξανασυναντηθούμε.


Επέρασα τη πρώτη φορά αλλά εν εσταμάτησα. Επήα γυρόν τζιαι εξαναστράφηκα. Επάρκαρα τζιαι εκατέβηκα. Εκοντοστάθηκα πας τη πόρτα, αλλά εκούντησα την τζιαι έμπηκα.
-Γειά σας. Για κούρεμα.
-Έχεις ραντεβού?
-Όχι.
-Είναι ένα πιτσιρίκι πρώτα.
-Εντάξει.
-Τι θα κάνουμε?
-Θα κουρευτώ τελείως.
-Είσαι σίγουρος?
-Ναι.
Έκατσα. Γυρίζει ο ένας ο κομμωτής θωρεί με.
-Τλείως ε? Είσαι σίγουρος?
-Ναι. Νομίζω...
Έρκεται ο κομμωτής που ήταν να με κουρέψει. Έκατσεν τζιαι εσυζητήσαμεν το. Είδεν ότι ήμουν σίουρος.
Το μαλλί μου ανήκει πλέον στην ιστορία. Εξίασα ήνταλως ήταν να φκαίνεις που το μπάνιο τζιαι να μεν θέλεις ούτε στέχνωμα, ούτε ξέμπλεγμα, ούτε τίποτε. Νιώθω πολλά ωραία. Ήρτεν το πλήρωμα του χρόνου. Τέσσερα χρόνια και που επεράσαμεν μαζί. Προς το παρόν εν μου λείπει.



2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

:( αν εκατάλαβα καλά - συλλυπητήρια.

Χμ όσο για το μαλλί ( με 'γειαν)
εν καλές οι αλλαγές...

Μόχα είπε...

Ευχαριστώ Μαθητούδι!

Όι ήταν πολλά καλή η αλλαγή. Έκαμεν μου καλό νομίζω.